تحلیل روایت در داستان‌های فولکلور ایرانی با استفاده از نظریه روایت‌شناسی مدرن

چکیده

این مقاله به تحلیل روایت در داستان‌های فولکلور ایرانی با استفاده از نظریه‌های مدرن روایت‌شناسی پرداخته است. هدف اصلی این پژوهش بررسی ساختارهای روایی، زمان، دیدگاه، شخصیت‌ها و دیگر مفاهیم کلیدی در این داستان‌ها به‌منظور درک عمیق‌تر از ویژگی‌های ساختاری و معنایی آن‌ها است. برای این منظور، از نظریه‌های برجسته روایت‌شناسی مدرن همچون ژرار ژنت، تزوتان تودوروف، رولان بارت و میخائیل باختین استفاده شده است. یافته‌ها نشان می‌دهند که داستان‌های فولکلور ایرانی دارای ساختارهای پیچیده‌ و غیرخطی زمانی هستند که با استفاده از تکنیک‌هایی مانند فلاش‌بک و پیش‌آگاهی، به شیوه‌ای متفاوت از روایت‌های خطی عمل می‌کنند. همچنین، تغییرات کانون‌روایی در این داستان‌ها نشان‌دهنده چندگانگی دیدگاه‌ها و پیچیدگی‌های اجتماعی و فرهنگی است. شخصیت‌ها نیز در این داستان‌ها معمولاً نقش‌های ثابت و مشخصی دارند که در تضاد با مخالفان و مشکلات مختلف در پیشبرد داستان قرار می‌گیرند. تحلیل محتوا نشان می‌دهد که این داستان‌ها علاوه بر انتقال پیام‌های اخلاقی و اجتماعی، به‌ویژه در زمینه‌هایی مانند وفاداری، شجاعت و عدالت، به‌عنوان ابزاری برای آموزش و انتقال مفاهیم فرهنگی عمل می‌کنند. در نهایت، این مقاله پیشنهاد می‌کند که پژوهش‌های آینده به مقایسه روایت‌های فولکلور ایرانی با سایر فرهنگ‌ها بپردازند و تأکید بیشتری بر تحلیل شخصیت‌های منفی در این داستان‌ها داشته باشند.