بررسی دلالت‌های هویت و خودشناسی در آثار رضا براهنی: واکاوی نقش زبان در بازنمایی هویت

چکیده

این مقاله به بررسی دلالت‌های هویتی و خودشناسانه در آثار رضا براهنی می‌پردازد و نقش زبان را به عنوان ابزاری برای بازنمایی هویت و خودشناسی تحلیل می‌کند. در این پژوهش، با استفاده از چارچوب‌های نظری زبان‌شناختی، روان‌شناختی، فلسفی و جامعه‌شناختی، سعی شده تا ابعاد مختلف هویت و خودشناسی در آثار براهنی شناسایی و تفسیر شود. براهنی به عنوان نویسنده‌ای تأثیرگذار در ادبیات معاصر فارسی، با بهره‌گیری از زبان به عنوان وسیله‌ای برای خلق و بازنمایی هویت‌های چندگانه و پویا، شخصیت‌هایی را خلق کرده است که با چالش‌های هویتی و بحران‌های خودشناسی روبرو هستند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که براهنی از زبان به عنوان عاملی کلیدی برای تبیین لایه‌های مختلف هویتی و بازنمایی پیچیدگی‌های آن بهره می‌گیرد. سبک نگارش و ساختار زبانی او، خواننده را به سفری درونی از طریق شخصیت‌های داستانی می‌برد و فضایی را فراهم می‌کند که در آن مخاطب با درک عمیق‌تری از هویت و خودشناسی مواجه می‌شود. تحلیل این آثار نشان می‌دهد که براهنی نه تنها نویسنده‌ای خلاق بلکه تحلیل‌گری فرهنگی و اجتماعی است که به واسطه زبان خاص خود، لایه‌های پنهان هویت را آشکار می‌سازد و به بازنگری در مفاهیم ثابت و سیال هویتی دعوت می‌کند. این پژوهش با تکیه بر نظریه‌های مختلف در زمینه هویت و خودشناسی، به درکی جامع از نقش زبان در بازنمایی این مفاهیم در ادبیات معاصر فارسی دست یافته است.