بررسی بینامتنی منظومه بهمن‌نامه و شاهنامه و کارکرد مؤلفه زمان و زمان پریشی براساس نظریات ژرار ژنت
کلمات کلیدی:
بهمن نامه, ژرار ژنت, بینامتنیت, زمان روایت, زمان پریشیچکیده
نظریه بینامتنیت بیان می‌کند که هیچ متنی بدون تعامل با متون دیگر شکل نمی‌پذیرد و بین هر متن با متون پیش از خود، رابطه تنگاتنگی وجود دارد. این پژوهش در مرحله نخست برآن است که با بررسی تأثیرپذیری بهمن‌نامه از شاهنامه حکیم توس و استخراج انواع ترامتنیت و جلوه‌های آن در بهمن نامه در قیاس با شاهنامه، افق‌های نوینی در برابر تحلیل متون ادبی کهن بگشاید. کمّیت زمان یکی از مؤلفه‌های اساسی و بنیادی در خلق هر اثر روایی و داستانی است و بدون حضور این کمّیت، شکل‌گیری هر رویدادی غیر ممکن است. روایت در بُعد زمان به پیش می‌رود و ساختار روایت، در نوسان‌های زمانی منظومه و پیش نمایی‌ها و پس نمایی‌های آن، شکل می‌گیرد. این جستار علاوه‌بر بررسی بینامتنی منظومه سترگ بهمن نامه، اثر ستایش برانگیز حکیم ایرانشاه ابن ابی‌الخیر، به نقش مؤلفه‌های جای و گاه در روایت بهمن‌نامه خواهد پرداخت و رمزگشایی ساختار پیکره بهمن‌نامه براساس نظریاتِ ژرار ژنت، از اهداف این پژوهش است.
دانلودها
مراجع
1. Rezaei R. Analyzing the Functions of Discourse Disruption in the Novel Don't Worry by Mahsa Moheb Ali: A Semiotic Approach to Literary Discourse Analysis. Narratology. 2021;10.
2. Iranshah IAA-K. Bahnama: Elmi va Farhangi Publishing; 1991.
3. Namvar Motlagh B. An Introduction to Intertextuality: Sokhan Publishing; 2011.
4. Genette G. order in narrative Narrative Reader: Routledge; 2000.
5. Martin W. Narrative Theories: Hermes Publishing; 2007.
دانلود
چاپ شده
ارسال
بازنگری
پذیرش
شماره
نوع مقاله
مجوز
حق نشر 2024 گنجینه زبان و ادبیات فارسی
این پروژه تحت مجوز بین المللی Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 می باشد.
